Ingeborg van Breugel gastexposant “75 jaar Vrijheid” in Beeldentuin Witharen

Geplaatst op: 30 apr, 2020

“Van kinds af aan speel ik, Ingeborg van Breugel, met taal en beeld. De afgelopen jaren, in Ommen, doe ik dat uitbundig, ook in schilder- en tekencursussen. De inspiratie ligt in de nabije werkelijkheid, in een dichtregel, een herinnering of een associatie. Al speel-werkend, verandert de uitbeelding in (semi)-abstract. Laag over laag, gemengde techniek, van zwart-wit tot kleurrijk: Beeldtaal”.

Ingeborg heeft voor de expositie “75 jaar vrijheid” een drieluik geschilderd: “Flarden”.
“Inspiratie zat in gedichten : “een soort onzichtbaarheid” , Szymborska ” en “Je asgrauwe haar”, Celan. Daarna ging het schilderen zijn eigen weg. Over een al beschilderd doek ontstond “Oorlog en Vrede”, eerst helemaal grauw met strepen en een wit gezicht. Grauwsluier. Scheidingslijn in het midden. Oranje flard. Uiteindelijk werd dit doek het middelste schilderij.
Idee: drieluik. Vond een oud paneel met een oorlogsvoorstelling terug, uit 2005, naar een door mij gemaakte collage van papier met karton. Semi- figuratief. Zat vreemde slinger in. Weggewerkt. Gebleven “een grauwe steenachtigheid” , Celan. “Oorlog toen”
“Vrede en nu” Anno 2020: Ook hier is veel weggeveegd, overgeschilderd. Voor alle drie ontstond mogelijke symboliek vanzelf. De ene keer nadrukkelijker dan de andere keer. Interpretatie is aan de kijker. Het aan elkaar verbinden van de drie in kleur en vorm……… ja dat is denkwerk en schilderplezier van, mij, Ingeborg van Breugel”

“Oorlog toen”, acryl, pastelkrijt , houtskool op paneel 40 x 60
“Oorlog en Vrede” acryl, pastelkrijt , houtskool op doek 90×70
“Vrede nu “,acryl, pastelkrijt , houtskool op paneel 40 x 60

Teksten gedichten:

“Enkele Mensen” uit de dichtbundel “Einde en begin” van Wislawa Szymborska

Enkele mensen op de vlucht voor enkele mensen.
In een of ander land onder de zon
en enkele wolken.
Ze laten achter wat van hen is, een of ander alles,
bezaaide velden, enkele kippen en honden,
spiegeltjes waarin nu het vuur zich spiegelt.
Ze hebben kruiken en bundels op hun rug,
elke dag leger, elke dag zwaarder.
In stilte voltrekt zich iemands niet meer verder kunnen,
onder kabaal iemands weggrissen van iemands brood
en iemands schudden aan zijn dode kind.
Voor hen ligt een of andere weg die nooit de goede is,
altijd de verkeerde brug
over een rivier die vreemd roze kleurt.
Ergens in de buurt schoten, dichterbij of verder weg,
in de lucht een of ander vliegtuig dat rondcirkelt.
Een soort onzichtbaarheid zou hier van pas komen,
een grauwe steenachtigheid,
of nog beter een soort nergens zijn
voor enige tijd, kort of misschien lang.
Er zal nog wel iets gebeuren, alleen waar en wat.
Iemand zal hun tegemoetkomen, alleen wanneer en wie,
in hoeveel gedaanten en met wat voor bedoelingen.
Als hij kan kiezen,
wil hij dan misschien geen vijand zijn
en zal hij hen in een of ander leven laten.

“Fuga van de dood” uit de dichtbundel “Roes en memorie” van Paul Celan

Zwarte melk der vroegte we drinken haar ’s avonds
we drinken haar ‘s middags en ‘s morgens we drinken
haar ’s nachts
we drinken en drinken
we graven een graf in de luchten daar lig je niet krap
Een man heeft een huis die speelt met de slangen
die schrijft
die schrijft als het donkert naar Duitsland je goudgele
haar Margarete
hij schrijft het en treedt voor het huis dan flitsen
de sterren hij fluit om zijn honden
hij fluit zijn joden tevoorschijn laat graven een graf in
de aarde gelast ons kom speel nu ten dans
Zwarte melk der vroegte we drinken je ’s nachts
we drinken je ’s morgens en ’s middags we drinken je
’s avonds
we drinken en drinken
Een man heeft een huis die speelt met de slangen die
schrijft
die schrijft als het donkert naar Duitsland je goudgele
haar Margarete
Je asgrauwe haar Sulammith we graven een graf in de
luchten daar lig je niet krap
Hij roept steekt dieper de grond in hé jij daar en jij kom
zing nu en speel
hij grijpt aan zijn riem naar het ijzer en zwaait het zijn
ogen zijn blauw
steek dieper de spade hé jij daar en jij speel door nu
ten dans
Zwarte melk der vroegte we drinken je ’s nachts we drinken je ’s middags en ’s morgens we drinken je ’s avonds we drinken en drinken
een man heeft een huis je goudgele haar Margarete
je asgrauwe haar Sulammith hij speelt met de slangen
Hij roept speel zoeter de dood de dood is een meester
uit Duitsland
hij roept strijk zwaarder de snaren dan stijg je als rook
in de lucht
dan heb je een graf in de wolken daar lig je niet krap
Zwarte melk der vroegte we drinken je ’s nachts
we drinken je ’s middags de dood is een meester uit
Duitsland
we drinken je ’s avonds en ’s morgens we drinken
en drinken
de dood is een meester uit Duitsland zijn ogen zijn
blauw
hij raakt je met loodzware kogel hij raakt je nu rauw
een man heeft een huis je goudgele haar Margarete
Hij hitst zijn honden tegen ons op hij schenkt ons een
graf in de lucht
hij speelt met de slangen al dromend de dood is een
meester uit Duitsland
je goudgele haar Margarete
je asgrauwe haar Sullammith

Ingeborg van Breugel exposant “75 jaar Vrijheid” in Beeldentuin Witharen
Wolfskuil 6
7731 AR Ommen
06-12609541
ingeborgvanbreugel@gmail.com
www.ingeborgvanbreugel.nl