Geschreven door Evert Dijk rond 1990
De gebroeders Borger
Geboren en getogen in Withaar’n
Woon ze d’er met z’n vier’n.
Ze waar’n van d’olde stiel
Zoals ook hun manieren.
De vier gebroeders Borger
Hier in d’omtrek zeer bekend
No’w rest slechts de herinnering
Als ware het een monument.
Ze’j redden zichzelf, maar stun
Altied veur’n ander kloar;
As der in de buurte een koe zol kalven
Waar’n ze der meest met drie man doar.
Ieder der gebroeders, ongetrouwd,
Runden samen zo hun zaak.
D’er stund niks op papier
Maar ieder doarin zij’n taak.
De oldste, ja dat was Gait,
Ie kon niet um hum hee.
Hij was de hele grote boas,
Met zi’n gezag moche de’r wee.
Hij had ok een geweer,
niet um ’t anzien of ’t geld,
maar noa afloop veur de soep
en de borrel wor’n verteld.
Hende’k was de schoaphedder,
trok met z’n kudde overal rond.
Hij sprak met deze en gene
of soms allenig met z’n hond.
Op een keer was de kudde verdwee’n,
‘n hond had zich versloap’n.
En eindelijk bij de Woestendiek
Vund Hende’k weer z’n schoap’n.
De eigenlijke boer was Berend,
wark’n in de stal en op ’t land.
Hij had ’t gewoon in de vingers
met een goed boer’n verstand.
Zunig op z’n fietsie,
’s nachts tegen de beddestee.
Een trekker had hij niet,
maar Berend was tevree.
Herman, de jongste van ’t stel
was eigenlijk de vrouwe in huus.
Hij had een eigen recept
as hij stund an’t fornuus.
Maar nooit was ’t er honger
En ze’j dank’n de Here in ’t gebed,
veur het dagelijks brood,
veur de soep, het vleis en ’t vet.
Zo leefden ze’j tvree
totdat de werkkracht het begaf.
Het wor’n allemaal te zwoar
de een na d’ander haakte af.
De rollen wur’n umekeerd
de buur’n sprungen bie.
Ze’j hulp’n woar het kon
in huus en boerderie.
Zo kwaamp een ende an een tiedperk
Van de Borgers van Withaar’n
De schoapskooi is gerestaureerd
een monument um te bewaar’n.
Arbeidzaam en geleuvig
hadden ze’j ons iets te zeg’n
De gebroeders van weleer.
Noar we’j verwacht op e num’n
in de schoapskooi van hun Heer.